เมื่อเธออ้าปาก ทะเลก็ทะลักออกมา
น้ำทะเลสีฟ้าใสใสราวกับน้ำแข็งที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ดั่งกระแสน้ำ
ฉันยืดเสื้อให้ตรง เปียกแฉะ มีกลิ่นของเกลือและสาหร่าย กระแสน้ำที่เงียบสงบหมุนวนที่รองเท้าของฉัน ระลอกคลื่นระลอกไปทั่วพื้นคอนกรีต แสงจากหลอดฟลูออเรสเซนต์สะท้อนแสงเหมือนดวงดาวบนพื้นผิวของเธอ ลมเย็นพัดผ่านเสียงเรียกร้องของแรงเฉือนและนกนางนวล
“พอแล้ว” ฉันพูดขณะคลื่นคุกเข่า หวังว่าเสียงจะไม่หักหลังความตื่นเต้นของฉัน ฉันโตพอที่จะจำมหาสมุทรได้ แต่ยังเด็กพอที่จะไม่มองข้าม
น้ำหยดลงจากเก้าอี้ของฉัน เพรียงเกาะติดกับขาอะลูมิเนียมของมัน “ผมช่วยคุณไม่ได้ ถ้าไม่รู้ว่าคุณต้องการอะไร”
เธออ้าปาก และเสียงน้ำที่กระทบหูฉัน ทะเลเริ่มสูงขึ้นอีกครั้ง เหมือนกับครั้งที่แล้วที่ฉันถามคำถามนี้กับเธอ เหมือนทุกครั้งที่เธอพยายามจะพูด
“หยุด.” ลูกดอกโรงเรียนสีเงินพุ่งผ่านฉัน ปลากะตัก หรือปลาคาปลิน หรือสายพันธุ์อื่นๆ ที่ฉันสามารถตั้งชื่อได้ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ฉันอายที่จะรู้ว่าฉันลืมไปมากแค่ไหน “มาลองอย่างอื่นกัน อย่าตอบฉันตรงๆ แค่นึกภาพสิ่งที่ฉันพูด”
เธอพยักหน้า ผมสีซีดของเธอย้อมด้วยสีเขียว ผิวหยาบของเธอเป็นสีของทราย
“โลกนี้เคยถูกปกคลุมไปด้วยน้ำอย่างสมบูรณ์ เป็นมหาสมุทรที่กว้างไกลกว่าที่คุณจะเห็น”
เธอหลับตาและริมฝีปากขดเล็กน้อย ความอบอุ่นของแสงแดดที่สาดส่องออกมาจากใบหน้าของเธอ ฉันจำรอยยิ้มนั้นได้ ความร้อนเงียบ ๆ โปรยลงมาเหมือนฝนในตอนบ่าย คลื่นที่เพิ่มขึ้นและลดลงอย่างช้าๆ ขยับดาดฟ้าขณะที่ผ้าใบใบเก่าปลิวไปตามสายลม เธอยิ้มตามทางที่ทะเลเคลื่อนตัวในวันที่สงบ แต่นั่นไม่ใช่ทะเลเดียวที่ฉันจำได้ และไม่ใช่ทะเลที่เราต้องการในตอนนี้ “พื้นที่กว้างใหญ่นั้นเหลือเพียงสองล้านเฮกตาร์ ไม่มากไปกว่าแอ่งน้ำที่เหือดแห้งในดิน”
ดวงตาของเธอเบิกกว้างและสายลมอันอบอุ่นก็พัดมาเย็นเฉียบ ฉันเอื้อมมือเข้าไปในถุงพลาสติกบนโต๊ะแล้วดึงกองภาพถ่ายและแผนที่ออกมา
เธอไม่ใช่ผู้ส่งสารคนแรกที่มาถึงฝั่ง หรือครั้งแรกที่ฉันได้สัมภาษณ์ในห้องสปาร์ตันเล็กๆ แห่งนี้ ทั้งหมดอ้างว่าพูดในนามของน้ำ จัดการสิ่งมหัศจรรย์บางอย่างที่งดงามราวกับเธอ แต่ข้าพเจ้าไม่เห็นอันตรายในสายตาพวกเขา ข้าพเจ้าไม่ได้ยินเสียงพายุในสายตาของพวกเขา และหากปราศจากน้ำเสียงเหล่านั้น ข้าพเจ้าก็ไม่รู้จักทะเล
ฉันกระจายกระดาษไปทั่วโต๊ะ
รดน้ำให้หมึกของพวกเขาเหมือนหยดเลือดในเครื่องปั่น
แผนที่ของ Pacific Reserve มีเพียงร่องลึกที่ยังคงเป็นสีน้ำเงินบนผ้าห่มสีน้ำตาล ภาพถ่ายของโรงงานสลาย ปั๊มขึ้นสนิมกำลังดูดเอาผืนเปียกข้างสนามบินที่เต็มไปด้วยยานอวกาศที่เต็มไปด้วยเชื้อเพลิง ปะการังสีแดงเพลิงจากแนวปะการังหลังบ้านที่ฉันเติบโตขึ้นมา ผึ่งให้แห้งและลืมไปตั้งแต่ก่อนฉันเกิด
เธอยิ้มเหมือนทะเลที่เขย่าขวัญฉันตั้งแต่ยังเป็นเด็ก แต่ตอนนี้ ฉันเห็นทะเลแวบแรกที่ฉันกลัว ที่เท้าของฉัน น้ำของเธอเริ่มบวม ผมของเธอปลิวไสวตามลมขมขื่นในทันใด นิ้วของเธอบิดเหมือนเกลียวสาหร่ายรอบๆ เศษปะการัง และเธอเงยหน้าขึ้นมองด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเมฆ
“ทำไมคุณถึงทิ้งเรา” ฉันถาม สีหน้าของเธอแข็งกระด้างด้วยการหักหลังคำถาม “คุณทิ้งพวกเราไปโดยไม่พูดอะไรสักคำได้อย่างไร”
เธอยังนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง และฉันกลัวว่าฉันจะกดดันเกินไป ฉันเอื้อมมือไปหยิบปะการังออกจากมือเธอ แต่เธออ้าปากแล้วปล่อยพายุ
น้ำเข้ามาเต็มห้องเร็วกว่าที่ฉันคิด ทำให้ฉันร่วงหล่นเหมือนลอยอยู่ในกระแสน้ำของเธอ หลังของฉันกระทบกับผนังเมื่อแสงไฟเหนือป่นปี้ และฉันก็ลืมตาเป็นเกลือที่ลุกโชนและเบลอ
ข้ามห้องไป เธอยังคงนิ่งอยู่ สิ่งเดียวที่คงที่ในความวุ่นวายรอบตัวเรา เธอเคลื่อนตัวมาหาฉันในขณะที่ปอดของฉันเริ่มปวด มีเส้นสีเขียวบางๆ ไหลออกมาข้างหลังเธอ ความโกรธบนใบหน้าของเธอฉายแสงวาบวาบ
เมื่อเธออ้าปาก ฟ้าร้องคำรามก็โผล่ออกมา เสียงลั่นดังเอี๊ยดของไม้และการแตกของเสากระโดง และในที่สุดฉันก็ได้ยินสิ่งที่เธอพยายามจะพูด
“ทิ้งคุณเหรอ” เธอคำราม พายุเฮอริเคนในคำพูดของเธอ “ทิ้งคุณเหรอ” กระแสน้ำพัดรูปถ่ายผ่านใบหน้าของฉัน “ฉันระบายน้ำเองเพื่อใช้เป็นเชื้อเพลิงสำหรับเรือของคุณหรือไม่? ฉันทำลายล้างโลกนี้เพื่อหาทางไปสู่อีกโลกหนึ่งเหรอ?”
เมื่อเธอเข้าใกล้ มีบางอย่างบิดเบี้ยวในความมืดข้างหลังเธอ มีเงานับพันที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้ในส่วนลึกของเธอ “ฉันอยู่ที่นี่ก่อนที่คุณจะหัดหายใจ เด็กน้อย ก่อนที่คุณจะเติบโตขาหรือปอดหรือลืมตา
“ฉันไม่ได้ทิ้งคุณ คุณทิ้งฉันสองครั้ง ขั้นแรกให้ลองเท้าของคุณบนพื้นดินที่แห้งและไหม้เกรียม จากนั้นจึงกางปีกของคุณออกสู่ท้องฟ้าที่ว่างเปล่า”
มีบางอย่างที่มืดและไร้รูปร่างม้วนอยู่รอบๆ เท้าของฉัน ขู่ว่าจะลากฉันลงไปในความมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุดของเธอ ขณะที่น้ำหนักของเธอหยุดนิ่งราวกับภูเขาบนหน้าอกของฉัน รอยยิ้มเพียงเล็กน้อยก็กระจายไปทั่วริมฝีปากของฉัน
นี่คือทะเลที่ฉันจำได้ นี่คือทะเลที่เราต้องการ เป็นทะเลที่น่าเกรงขาม สวยงาม และน่าเกรงขาม ฉันหลับตาและสูดหายใจเข้าลึกๆ
พอตื่นนอนก็นอนบนคอนกรีตเปียก เศษกระจกแตกวางอยู่บนพื้นรอบตัวฉัน โต๊ะก้มและขึ้นสนิมข้างกำแพง เธอยังคงเกาะอยู่บนเก้าอี้ตรงข้ามกับฉัน ยิ้มแฉ่ง พระอาทิตย์แสดงสีหน้าของเธออีกครั้ง
“จากมหาสมุทรที่คุณมา ไปยังมหาสมุทรที่คุณกลับมา” ฉันได้ยินเธอกระซิบโดยไม่ขยับริมฝีปากของเธอ
ในตัวฉัน มีบางสิ่งที่กระตุ้นอย่างแรง เช่น กระแสน้ำหรือคลื่น ฉันอ้าปากพูด แล้วทะเลก็ทะลักออกมา
credit : teamredbullsshop.com techteamshop.com thegillssell.com theprotrusion.com thetitanmanufactorum.com theukproject.com toiprotocol.com tulsadefcon.com twinklesprings.com twistedpixelstudio.com
